"In de titels van Rondinone voelen we al de poëtische en nostalgische suggestie van dit werk. En net als de mannen en vrouwen die in de ondertitel voorbij het bewustzijn van het lyrische "l" zweven, glijden ook wij deze vierkante installatieruimte in. Een kunstmatige gele horizon omringt de drie enorme rivierstenen die oogverblindend wit zijn geschilderd en die aan het plafond hangen. Om ze te passeren, laten we onwillekeurig onze pas vertragen en naderen aarzelend, en enigszins gedesoriënteerd, de vier kleine witte videomonitors waarop spectaculaire scènes worden uitgezonden in een ononderbroken lus. Ook hier heerst lichtzinnigheid: we zien een auto die voor altijd het scherm oversteekt, een besneeuwd landschap, het lichaam van een geklede man op drift in het water en een naakte vrouw die onvermoeibaar in de lucht springt. Het ritme van de beelden gaan vergezeld van een zin die ook steeds weer rond gaat: "Wat is beter, niets is beter." In de bijna hypnotiserende magie van deze taalkundige muziek wekken de scènes de indruk universele herinneringen te zijn. "
"Als het zo is dat we in andere werken getuige zijn van een innerlijke zoektocht (zoals in Roundelay, 2003), komen we hier als echte protagonisten op het podium. We lopen langs dit korte circuit dat ons in herhaalde cirkels rond drie kiezelstenen leidt -sculpturen alsof ze zeemeerminnen zijn - maar tegelijkertijd ook in onszelf. De ongewoon grote schaal van de stenen vertraagt idealiter onze vooruitgang, en beetje bij beetje zweven we in plaats van te lopen. Het persoonlijke en raadselachtige karakter van deze witte wereld verrast en bestuurt ons om de ruimte te vullen met onze eigen realiteit. We kennen deze procedure heel goed in de interferentie van deze zwart-witfoto's, het trillen van zijn neongedichten en zijn doelschilderijen, en het gebruik van immateriële muziek en stemmen die een sfeer creëren. Degenen die zich laten verrassen en voor een moment in het werk van Rondinone worden getrokken, voelen in hun hele lichaam de overtuiging van Mallarmé: "Een object benoemen is driekwart van het genot wegdoen van het gedicht. [...]; om het voor te stellen - daar is de droom." - Gaby Hartel
ugo rondinone