"In Get out of My Mind, Get Out of This Room, spreekt de kunstenaar de toeschouwer aan door hem een bevel te geven, en een antwoord te eisen. De toeschouwer heeft geen keuze, niet om te accepteren, noch om te weigeren. Doorheen zijn werk benadrukt Bruce Nauman de graad van controle die hij kan uitoefenen over een toeschouwer door in te spelen op diens desoriëntatie. Ze betreden een gesloten ruimte, begrensd, verlicht en leeg. Enkel geluid vult deze ruimte, door twee luidsprekers die aan de muren hangen. Het auditief werk start met het geluid van voetstappen, gevolgd door twee uitroepen van de kunstenaar, onvermoeibaar herhaald, variërend van zachtaardig tot bedreigend in toon."
"De stem van de kunstenaar klinkt min of meer duidelijk, soms krachtig en begrijpbaar, soms gesust, onhoorbaar, als een herhaalde mompelen, "Get out of my mind, get out of this room". De kunstenaar draagt de toeschouwer op om de ruimte, en dus zijn werk, te verlaten. Dit is een contradictie voor de eisen van een kunstwerk, dat wordt gerealiseerd om over na te denken, en dat afhangt van de toeschouwer. Niettemin nodigt de boodschap van Bruce Nauman de toeschouwer duidelijk uit om het werk te ontvluchten. Zijn stem klinkt des te vijandelijker omdat ze onzichtbaar is binnen het systeem en speelt met verschillende ritmes en tonen om het gewicht van de woorden te ondersteunen: de kunstenaar jankt, gromt, brult en stamelt. Hij gebruikt ook zijn adem om het tirannieke karakter van zijn werk te accentueren, teruggrijpend naar Mégapneumes van dichter en filmmaker Gil J. Wolman, uit 1950. Die auditieve gedichten werden gerealiseerd door woorden te vervangen door zuchten, geuit in verschillende ademhalingscadansen. Get out of My Mind, Get Out of This Room werd ontwikkeld toen Bruce Nauman veel gevraagd werd door Amerikaanse en Europese galerijen, wat hem heel wat stress bezorgde. Symbolisch gezien, stelt de ruimte gecreëerd in Get Out of My Mind, Get Out of This Room het lichaam van de kunstenaar voor. Het is een mentale ruimte waarin de toeschouwer wordt uitgenodigd, maar vanaf het moment dat hij binnentreedt, wordt hij gevraagd te vertrekken. Het werk handelt rond noties van aantrekking en afkeer, door de vooronderstelling dat taal capabel is om onze geest en ons oordeel te beïnvloeden. " - Priscilia Marques
Bruce Nauman
Bruce Nauman is gefascineerd door de ambiguïteiten en de imperfecties van taal. Vanaf het begin van zijn carrière werd hij beïnvloed door het werk van Samual Beckett en door de filosoof Ludwig Wittgenstein. In het grootste deel van zijn werken, of die nu auditief of visueel zijn, gebruikt hij woorden en frequente herhaling om de aard van kunst en notities van lichaam en identiteit in vraag te stellen. Hij verandert taal in een krachtig instrument om de toeschouwer te manipuleren en te controleren. In zijn performance Body Pressure (1974), nodigt Bruce Nauman de toeschouwer uit om een lijst van activiteiten uit te voeren. Ze moeten verschillende delen van hun lichaam aandrukken tegen een wand uit plexiglas, terwijl ze verschillende poses aannemen. De aanwijzingen van de kunstenaar zorgen ervoor dat de oefening getransformeerd wordt tot een haast erotische dans.