Temps Mort / Idle Times is het resultaat van een langdurige fascinatie voor kunst uit de late middeleeuwen en vroege renaissance. Alex Verhaest werd verliefd op de symboliek van houding, het kleurgebruik en de licht vervreemdende kwaliteit die veel personages vertonen. Meer en meer evolueerde deze obsessie met de vorm van dingen in een fascinatie voor het creatieve gebruik van verhaallijn in deze werken. Bovendien is ze als kind van de Nintendo-generatie erg gefascineerd door de interactieve middelen die videogames gebruiken om een ??verhaal te vertellen, de manier waarop de interactiviteit haar verleidt om emotioneel met het materiaal om te gaan en de rol die de tijdlijn in verschillende games vervult. Daarom wordt ze geboeid door de tijdelijke ervaring die het gevolg is van haar dagelijkse interactie met netwerkapparatuur. De titel Temps Mort / Idle Times komt van het voortdurende gevoel iets te missen wanneer je een netwerkapparaat gebruikt (of niet gebruikt), zoals een smartphone of laptop. Verhaest is van mening dat het gebruik ervan een soort gebufferde tijdzone genereert, waar haar gevoel voor tijd hangt tussen fysieke aanwezigheid in haar omgeving op een bepaald moment, en de tijd waarin anderen een e-mail sturen of hun Facebook-status updaten. Dit zorgde ervoor dat ze reflecteerde over lagen in de tijd, een steeds falende relatie ermee en de dieptewaarneming van het geheugen als een reservoir voor verleden en heden.
In Temps Mort / Idle Times zocht Verhaest naar een manier om het verhaal te vertellen over het motief van vijf familieleden voor de zelfmoord van een zesde patriarchale figuur op een vervreemdende manier, geïnspireerd door klassieke schilders, en gebruikmakend van interactiviteit als een toespeling op - of een onderzoek naar - deze vreemde tijdelijke laag. Een onbeweeglijke opname toont de vijf familieleden. Vier van hen zijn twee keer afgebeeld. Bezoekers krijgen bij binnenkomst in de tentoonstellingsruimte een visitekaartje met een telefoonnummer. De personages zitten relatief stil totdat de bezoeker het nummer belt en er een telefoon op de tafel in de scene rinkelt. Het personage genaamd Peter zet de telefoon op stil, een zwerm vreemde insecten vliegt het schot in en uit en er ontstaat een geladen gesprek tussen de verschillende personages en zichzelf over een man die nog leeft volgens één versie van de personages, maar die is overleden volgens de ander.
Alex Verhaest
Alex Verhaest onderzoekt contrasten, overeenkomsten en de versmelting tussen mens, machine, acteur en computer. Momenteel is ze betrokken bij een filmproject over het verhaal van een gezin dat verwikkeld is in een eeuwenoud familiedrama. Het verhaal is verspreid over een groot aantal verschillende werken, elk met een scène en elk met interactieve elementen. Toeschouwers worden aangemoedigd om banden te vormen tussen deze ongelijksoortige elementen. Op deze manier legt Verhaest de mechanica bloot die het medium film aansturen. Hoe creëer je een verhaal of een personage? Welke rol speelt bewerking in dit proces? Hoe beweeg je een publiek om de illusie binnen te gaan? Hoe kan interactie een illusie vergroten? Niet noodzakelijkerwijs door deze vragen te beantwoorden, maar eerder door ze te stellen, wordt het publiek verleid om met het werk om te gaan en zo het geheel van acties mentaal te combineren in hun persoonlijke samenhangende film. Het jonge oeuvre van Verhaest vormt een originele en veelbelovende benadering om fotografie, schilderkunst, animatie, technologie en verhaal te combineren. Het resultaat is een verzameling picturaal sterke werken die gebruik maakt van onorthodoxe methoden die reflecteren op hedendaagse media en de kans grijpen om de kloof tussen traditie en nieuwe technologie te overbruggen.