De Lichtsuchende zijn kleine statische robotachtige wezens, gemodelleerd naar zonnebloemen die naar de zon draaien, in hun constante zoektocht naar licht. Ze verbruiken niet alleen licht, maar kunnen ook licht produceren, mogelijkheden bieden voor uitwisseling en communicatie, en een opklimming van Maslow's hiërarchie van behoeften. Ze worden gepresenteerd in de vorm van een interactieve installatie, geplaatst in een donkere kamer, zodat deelnemers met fakkels naar binnen kunnen en in contact kunnen treden met de robots. Deze input veroorzaakt cascades van beweging en licht, een uitwisseling van fotonische informatie met de cybersamenleving.
Dit werk is geïnspireerd op verschillende ideeën, met name: dierengedrag; menselijke psychologie; robotica en cybernetica; en opkomende systemen. Een van de drijfveren achter dit werk is de relatie tussen eenvoudige specificatie en de perceptie van complex gedrag en toestanden. Dit is vooral duidelijk wanneer het gedrag wordt belichaamd in een fysiek systeem waaraan mensen zich kunnen relateren. Het door zonnebloemen geïnspireerde volgen van de robots is een doelbewust grof en brutaal simplistisch algoritme - vier lichtsensoren zijn in een kruis gerangschikt en het verschil in output van de sensoren geeft een bewegingsvector die naar de actuatoren wordt gestuurd, zodat de robot kijkt naar het licht. De vereisten van de fysieke en digitale incarnatie van algoritmen leiden echter onvermijdelijk tot eigenaardigheden, die openstaan ??voor antropomorfe interpretatie. Als iemand zijn hand uitstrekt om een ??bloem aan te raken, kan hij zenuwachtig terugschrikken. Als twee robots oog in oog komen te staan ??als ze heel dicht bij elkaar staan, leidt positieve feedback in het gekoppelde systeem ertoe dat ze allebei wild rondtrekken, wat natuurlijk wordt geïnterpreteerd als een agressieve, territoriale vertoning. Het gedrag van de wezens is georganiseerd volgens de lijnen van Maslow's behoeftenhiërarchie, waarbij elk niveau van behoeften afhankelijk is van het niveau eronder. Hierdoor kunnen ze bewegen tussen rustpauzes, anderen vinden om mee om te gaan, binding en opwinding. Deze gedragingen vormen een schakel tussen het individu en het sociale: met verschillende autonome, belichaamde entiteiten die zich in een samenleving verenigen, creëert communicatie cascades van gedragsverandering in de hele ruimte.
Dave Murray-Rust & Rocio von Jungenfeld
Dave Murray-Rust is een wetenschapper en kunstenaar, gefocust op het gebruik van technologie om processen te onthullen en te belichten die normaal gesproken obscuur, onzichtbaar of ontoegankelijk zijn. In zijn kunstwerken gebruikt hij digitale en analoge elektronica om interfaces tussen mens en computer te creëren, in contact te komen met fysieke systemen en in het algemeen lawaai te maken. Hij combineert software, elektronica, veldopname, augmented reality, tastbare interfaces en muziek om performances en installaties te creëren. Rocio von Jungenfeld richt zich op de vergankelijkheid van dingen en de textuurkwaliteiten van omgevingen. In haar kunstwerk brengt ze dialogen tot stand tussen technologie en omgeving, tussen lichaam en plaats, tussen kortstondigheid en doorzettingsvermogen. Haar praktijk is het best te definiëren als intermedia, omdat ze installaties en tekeningen combineert met bewegend beeld, geluid en projecties. Ze werkt met processen en media, en met afbreekbare materialen zoals papier, stoffen en wol.