?Deze foto wijkt een klein beetje af van mijn gebruikelijk werk. Niet door de manier waarop hij is gemaakt, maar door het onderwerp. Ik ben strikt genomen geen geëngageerd fotograaf. Maar toen ik voorbij het standbeeld van Leopold II passeerde, werd ik getroffen door het schouwspel. Het standbeeld is overdekt met graffiti en met vlekken, en deed mij terugdenken aan een gesprek dat ik kort daarvoor had met mijn kinderen: moeten we alle standbeelden van Leopold II niet neerhalen, net zoals die van andere grote massamoordenaars? Ik moet toegeven dat ik een klein beetje in verlegenheid was gebracht door hun vraag. Terzelfdertijd raakt ze aan een heleboel aspecten over onze identiteit, ons verleden, maar ook onze toekomst. In het algemeen hou ik ervan om een verhaal te vertellen dat verder gaat dan wat de foto laat zien. Vanuit die optiek leunt dit beeld dicht aan bij mijn denkwereld.?
Frédéric Van Hoof
Fotografie werd een bewijs voor deze artistiek leider in reclame, geobsedeerd door creatief onderzoek. Zijn leven is een eindeloos artistiek bruisen. Zijn huis is een laboratorium, waar vrouw en kinderen gemakkelijker ideeën uitwisselen dan een bal. Hij voelt zich dicht bij de school van Düsseldorf (Thomas Struth), bij Amerikanen (Eggleston, Stephen Shore) of Japanners waarvan hij de evanescence (Takashi Homma) leuk vindt, en behandelt elk onderwerp op een schilderachtige manier. Contrasten, compositie en kleuren worden bewerkt, het dagelijkse leven wordt geësthetiseerd. Volgens Fred is elk beeld een voorwendsel om iets anders te proberen, en elke nieuwe poging herziet de wens om het te proberen. Op zijn manier krijgt zijn universum vorm, niet trouw aan de realiteit maar aan zijn realiteit, aan de wereld zoals hij die ziet.