Emoties spelen per definitie een centrale rol bij de werken van Camiel Van Breedam: ze zijn hun voedingsbodem. Ze vertonen een opmerkelijke variatie in aard en graad: van ontroerende tederheid tot scherpe woede, van mijmerende weemoedigheid tot strijdvaardige opstandigheid. In de kastjes die gewijd zijn aan de Eerste Wereldoorlog doemen taferelen op die tegelijk zijn voorliefde voor de Westhoek en zijn afgrijzen over de slagvelden uitdrukken in een hertekening en herschikking van de toen gebruikte stafkaarten.
Het zacht glooiende landschap, waar hij zo van houdt, is op deze vlakke kaarten verdrongen door aanduidingen die van tactisch militair belang zijn. Het is ontmenselijkt en gedenatureerd. Maar Camiel reageert daartegen door er opnieuw reliëf in te brengen. Door er onderkomens in te voorzien en alternatieve lijnen in te trekken. Hij verwerkt zo?n intimiteit in deze werken dat de herinnering aan de brutale verminkingen van lichamen, landerijen en leefgemeenschappen, veroorzaakt door de oorlogswaanzin, met een beheersbaar verdriet kan gedragen worden. - Etienne Wils
Camiel Van Breedam