K-9_topology: ECCE CANIS situeert zich op het kruispunt tussen biologie en cultuur, met als centraal thema het begrijpen van de parallelle evolutie tussen mensen en honden. Deze laatste zijn een van de belangrijkste drijvers geweest bij de selectieve ontwikkeling van menselijke empathie.
Binnen dit kader is Smrekar geïnteresseerd in metabolische processen, leidend tot emotionele motieven die beide soorten wederzijds hebben getemd in de loop van duizenden jaren. De fysiologische kern van het paradigma is aanwezig in de verbinding tussen het reukvermogen en serotonine, dat resulteert in feedback van hormonen door de interactie tussen beide soorten. Sinds 32 000 jaar is bij de mens het vermogen tot geurherkenning gedaald, gepaard gaande met een stijgende ontwikkeling op cultureel vlak met een toegenomen vermogen voor het herkennen van verbale, sonore en visuele communicatie, terwijl honden nog steeds de wereld niet zien in de vorm van causaliteit. Daarom draait de fenomenologie van deze juxtapositie rond de vraag: hoe komt het dat wij dergelijke emotionele synergie kunnen ontwikkelen en ons aldus kunnen afstemmen op een gemeenschappelijk doel? De installatie vormt een parafrase van de evolutie van de mobiliteit en de fenomenologie van empathie. Bedekt met knusse wolfvacht, is een archetypische hoorn symbool voor waar het allemaal begon. Het hormoon serotonine van de kunstenares en haar hond werd omgetoverd in geur ? als de essentie van hun relatie ? hun gemeenschappelijke geest. Het publiek kan de verdampingssensor gevuld met de gemengde serotonine aan het einde van de installatie benaderen. Bij het ruiken van een enkele druppel van serotonine, maken chemoreceptoren in onze neus verbinding via de amygdala en de hypothalamus met onze hersenen, waarbij een reactie van sympathie wordt losgemaakt: terug naar de tijd van ons gemeenschappelijk verleden en ons nauw samenleven met dieren. Door feiten van puur wetenschappelijke gegevens te combineren met het oude culturele erfgoed, kunnen wij komen tot een interdisciplinaire dialoog, door middel van voorlichting over de ethiek van mens en dier. Dit kan ons leiden naar een betere herkenning van mogelijkheden op het vlak van het ontwerpen van empathische technologieën in onze toekomstige samenleving.
Maja Smrekar
Maja Smrekar (°1978) studeerde in 2005 af aan het departement Beeldhouwkunst van de Fine Art Academy in Ljubljana, Slovenië, en werkt momenteel aan een Masterdiploma op het departement Nieuwe Media. Haar voornaamste interesses gaan uit naar de fenomenologie van de waarneming en het concept van het leven. Ze heeft samengewerkt met verschillende onderzoekers, in teamverband en individueel, op het gebied van de natuurwetenschappen. In 2010 organiseerde zij het internationale Festival HAIP10 / New Nature aan het Multimedia Centre Cyberpipe in Ljubljana, waar ze gedurende twee jaar actief is geweest als artistiek directeur. ? www.majasmrekar.org