SIMULACRA (2013)
Karina Smigla-Bobinski

SIMULACRA is een opto-fysieke experimentele opstelling, die ons de creatieve kracht toont van fouten en storingen van achtergebleven technieken. Videokunst en -techniek zijn niet nieuw, maar worden gebruikt om te spelen met onze zintuigen: de feedback die we krijgen van een video, of gelijk welk filmisch artefact, is continu, aangezien elk frame dat ons netvlies bereikt de status van onze hersenen en onze interpretatie van het bronmateriaal verandert. De opstelling creëert een bewustzijn voor de beeldcultuur van de virtuele ruimte en het verbeeldingsproces.

Centraal in SIMULACRA staan vier LCD monitoren, die worden geassembleerd tot een hol vierkant. Het geheel ziet er slordig, overwoekerd en ontdaan uit. Een wirwar van kabels en bedieningstoestellen komt uit het midden van het vierkant. Daarrond hangen verschillende lenzen met een polariserende filter aan kettingen. De vloed van beelden werd aan het medium onttrokken en openbaart zijn ware aard: licht. Dit ontstaat door een analoge verandering in de technische volgorde van digitale beeldsystemen. Monitors geven alleen een intens wit licht, maar de beelden zijn er nog steeds. Alleen dankzij de lenzen is de functie hersteld en kunnen de bezoekers de video zien. De video werkt met het effect van een ondoorzichtig glinsterend lichaam van licht: handen, voeten, lang zwart haar drukken tegen het oppervlak aan de binnenkant van de schermen, waardoor ze alleen zichtbaar zijn tijdens het contact, alvorens te verdwijnen in witte leegte. Als men een vergrootglas voor de monitor houdt, verschijnt er een indrukwekkende, wonderlijke ervaring wanneer er plots afbeeldingen verschijnen. Maar als men de lens voor de ogen houdt, creëert de polariserende structuur van de film wilde kleurverschuivingen of zelfs complementaire negatieve beelden. In de interactie met SIMULACRA ontdekten bezoekers andere visuele ervaringen: als men een vergrootglas voor elk oog houdt en ze anders draait, is het resultaat een hologramachtig beeld.