Nieuwsgierig naar het creëren van een nieuwe beeldkwaliteit, ontwikkelde Elias Heuninck een digitale camera. Met een resolutie van slechts één pixel is de sensor uiterst eenvoudig. In plaats van het licht vast te leggen, meet hij afstanden. Net zoals een vleermuis haar omgeving verkent via echolokalisatie, scant de camera de ruimte, maar dan met behulp van laserlicht. Aangezien elk punt in de afbeelding een afstandsmeting is, wordt de afbeelding een kaart, die met één pixel tegelijk aangroeit. Met een belichtingstijd van vier dagen (en zelfs tot vier weken) is het zeker niet de meest praktische camera op de markt, maar hij laat Elias toe direct met de bouwstenen van het beeld zelf te werken. Het resultaat van de scan kan worden beschouwd als een digitaal negatief. Daar waar een conventionele camera kan worden gezien als een donkere kamer die licht capteert, lijkt deze camera meer op een vuurtoren.
De video is een slideshow van scènes en brieven. De brieven werden geselecteerd uit het archief met de correspondentie van William Henry Fox Talbot, uitvinder van het negatief-positief procedé. Zes lichtboxen geven de ruwe beeldinformatie weer als data plots. Deze werden gebruikt tijdens de ontwikkeling van het project om inzicht te krijgen in de metingen van de camera. De ?tussenbeelden? kunnen worden gezien als foto?s en gelezen als grafieken.
Elias Heuninck
Elias Heuninck (°1986) maakt video?s, grafische ontwerpen en interactieve werken. Aan KASK, School of Arts in Gent, raakte hij geïnteresseerd in de verschillende manieren waarop landschapsbeelden kunnen uitgroeien tot een hedendaagse vorm en het uitgangspunt kunnen vormen voor talrijke experimenten. Met heel eenvoudige computeralgoritmen creëert hij een alternatieve versie van deze landschappen waarin hun platte aard wordt omgezet tot iets driedimensioneels. Daardoor ontstaan zeer complexe beelden met speelse, digitale, poëtische en emotionele eigenschappen. ? www.eliasheuninck.be